Dennis
Gisterenavond zijn Mariska en ik uit eten geweest met een Adjudant van mijn oude eenheid. Voor het eerst openlijk gepraat over de uitzending en de periode er na met een nog actief dienende militair uit mijn eigen eenheid. Open kaart gespeeld over een aantal zaken. Zaken die zich voorgedaan hebben tijdens de uitzending maar nog veel belangrijker zaken die zich voorgedaan hebben na de uitzending. Ook de zaken die zich niet hebben voorgedaan maar juist wel hadden gemoeten na de uitzending hebben de revue gepasseerd. Het was, ik hoop voor alle 3, een goede avond. Bedankt dat je de tijd hebt genomen in ieder geval.
Aanleiding van dit etentje lag al een stuk terug.
Ik heb me tot 2 jaar geleden volledig afzijdig gehouden van alles wat maar met het woord veteranen te maken had. Veteraan ben ik en had daar geen andere veteraan voor nodig om me dat duidelijk te maken. Mijn probleem wilde ik niet delen met veteranen. Schaamte en angst voor onbegrip lag hier aan ten grondslag maar ook de angst om op een evenement een bepaald persoon tegen te komen en mijn reactie daarop. En wat als een oud collega vraagt hoe het gaat? Breek ik dan niet ter plekke in stukken? Allemaal redenen om me afzijdig te houden.
Mariska wilde 2 jaar geleden toch graag naar de veteranendag en heb ik mezelf gedwongen toe te zeggen. Met lood in mijn schoenen liep ik het Malieveld op. Na een half uur begon ik een beetje te ontspannen en begon ik me oké te voelen. Het wereldje van defensie is niet zo groot dus her en der herkende ik wel wat gezichten. Van mijn eigen eenheid zag ik niemand. Op enkele momenten voelde ik emoties opkomen en moest ik even tot 10 tellen, vraag me niet waarom. Dat heb ik ook in het dagelijkse leven. In de auto, thuis op de bank of langs het rugbyveld als ik zie dat de jongste zijn best aan het doen is. Ik ben een koning in het verbloemen van opkomende tranen ...hoop ik...
We stonden op een plek waar je het open veld redelijk kon overzien. Het was warm en hadden net wat te drinken gehaald toen ik op zo'n 100 meter afstand de geestelijk verzorger zag lopen die aanwezig was op kamp Holland in mijn tijd daar. Er gierde in 1 klap allerlei zaken door mijn lichaam en er zat geen vezel liefde bij. De beste man is zich waarschijnlijk niet eens bewust van het feit maar man, man, man had ook ons wat aandacht geschonken toen ik er om vroeg. Het bizarre van dit weerzien is het feit dat ik sinds ik terug ben de naam niet meer kon noemen van mijn, in een eerder stuk, benoemde "commandant". Ik heb uren zitten peinzen maar het was compleet geblokt.
Kon er niet meer opkomen. Toen ik die geestelijk verzorger zag lopen over dat veld was het enige wat ik op dat moment kon zeggen de naam van mijn toenmalige commandant. Out of the blue. Achteraf had ik er liever nooit meer opgekomen.
Na een tijdje rondgelopen te hebben kwam het defilé weer terug op het Malieveld. We hadden een prima plek langs de laatste 100meter van het parcours, toevallig naast kennissen die we konden uit onze Seedorf periode. Terwijl de veteranen van het defilé langs paradeerde was ik continue aan het vechten met mijn ooghoeken om de tranen binnen te houden. De blikken op de verrimpelde gezichten van oud strijders. Er liepen allemaal kerels en vrouwen met een trotse blik. Borsten vooruit, stuk voor stuk met trots. Een enkeling was eigenlijk, door leeftijd, fysiek niet meer in staat om het defilé te voltooien maar stoppen, no way. Ouwe knarren die hadden de dag van hun leven, terecht en verdient. Ik keek ze na en toen ik naar de volgende groep die passeerde keek brak ik in stukken. Een gewonde collega, uit een eerder stuk, kwam met een groep langs rollen. Mijn ooghoeken wonnen de strijd met een dikke K.O. Ik moest even weg...Mariska kon me achter een tentje weer bij een vegen. Op een later moment zag ik hem met zijn groep zitten. Ik ben even hallo wezen zeggen maar de angst dat ik weer zou breken trok ik niet. Werd een kort hallo...
Toch ben ik blij dat we gegaan zijn. Het was goed bepaalde mensen te zien. Trots op ze hoever ze gekomen zijn.
Afgelopen jaar zijn we weer geweest, dit keer met de 2 jongste kinderen er bij. Ik ging er met een ander gevoel heen. Wist wat ik enigszins kon verwachten. De gezichten weken niet veel af van vorig jaar. De sfeer was hetzelfde. Zelfs de zon was er weer. Mariska liep met de kinderen even naar de WC en ineens stonden er bekende, inmiddels, adjudanten voor me. Hey Dennis! Hoe gaat het met je?
Goed! Alles zijn gangetje.... na een kort gesprek liepen de 2 weer verder en Mariska stond, met kids, weer naast me. Even wat drinken.
Met een blik Fanta in de zon zaten we aan een tafel toen er een groepje geneeskundige voorbij kwam lopen. Ik herkende er een van en riep direct zijn naam. Betrokkene was 1 van de kerels uit mijn groep. Sinds terugkeer op Nederlandse bodem niet meer gezien. Hij moest snel door in verband met verplichtingen maar we hebben enkele woorden gewisseld en elkaar even diep in de ogen gekeken. Toen hij wegliep moest ik wederom alle zeilen bijzetten om de ogen droog te houden. Lang leve de zonnebril.
Op het eind nog even langs de standjes van diverse stichtingen. Mariska kon even bijpraten met de stichting Me for you. Die veel voor Mariska heeft betekent op het moment dat ze het nodig had. Deze stichting focust zich op het gezin rondom de veteraan. Uiteindelijk de stand bezocht van het regiment waartoe ik ook behoorde. Achter de tafel zat 1 van de eerder ontmoete adjudanten. Schrijf je in voor het regimentsdiner Den, ben je geen lid kost het maar 20 euro. Zowel ik als Mariska reageerde na deze, overigens goed bedoelde, opmerking hetzelfde. Dus ik moet geld betalen aan een regiment die nooit meer iets heeft laten horen terwijl wij helemaal naar de klote zijn gegaan voor dat regiment? Waar was mijn eenheid toen wij het nodig hadden? Nee dank u, geen honger. De beste adjudant had geen idee van onze situatie en gaf direct aan er graag met ons over te praten. Hij gaf ons zijn mail en ik zegde hem toe hem te mailen. Dit heeft op zich laten wachten tot ik vorige week een uitnodiging ontving voor het diner. Op dat moment waren we al bezig met Freebird69 dus zat lekker in het ritme van typen. Eindelijk de mail eruit. De reactie terug kwam snel.
Na het etentje van gisteren hebben we wel het gevoel dat het iets gaat brengen. We verwachten niet veel. Misschien nog een gesprek, misschien 2 maar het uiteindelijke doel is een bijdrage leveren om toekomstige collega's te bieden wat wij niet hadden. Begeleiding, steun en begrip vanuit de eenheid.
Btw: meer info over Me for you op www.stichtingmeforyou.nl