Mariska
Ik kijk met liefde naar de gene die mij lief heeft.
Die mij tilt terwijl hij moeite heeft zichzelf te tillen.
Avonden verscholen, achter zijn Ipad, in zijn eigen gedachtes.
Zijn manier van overleven, zijn manier om rust te creëren in zijn hoofd.
De dag verwerken, een dag die altijd spanning met zich mee brengt.
Constant worstelend met zichzelf, je manouveren in een maatschappij die niet meer past.
Die je gewoon niet helemaal meer snapt of misschien te goed…
Geluiden die ik hoor zijn van mensen die langzaam verdwijnen in een sociaal isolement.
Zoals Dennis wel eens verwoord heeft naar mij, misschien zijn onze sociale contacten Afghanistan moe en moeten we het er minder over hebben.
Hier werd ik boos om. Iets wat een wezenlijk deel van ons leven is ga ik niet verzwijgen. Dat heb ik lang genoeg gedaan. En echt waar, tijdens een spelletje of avond met gezelligheid hebben we het er echt niet over. Zou niet erg gezellig zijn he?
Als mensen excuses zoeken om weg te blijven, jammer dan. Van ieder weekend een huis vol visite en leven, naar een jaarlijkse felicitatie op Facebook.
Wij worstelen er elke dag mee. Het is een soort chronische ziekte. Waarin je goede en slechte dagen hebt. En tegen iemand die ziek is zeg je toch ook niet "wil je er eens over ophouden ik word er moedeloos van".
Troost jezelf als je die gedachte wel hebt. Ik heb ze al jaren maar morgen is Afghanistan er gewoon weer voor ons en voor Dennis destemeer.
Enjoy life people, he is paying for your freedom.
En met hem vele anderen.
Dit stukje had ik al even geschreven maar na het zien van dit filmpje perfect om samen te plaatsen.
In dit filmpje niks dan herkenning voor ons