Mariska
Frustratie.
Hoe gaat het met Dennis, wat goed van Dennis, mijn antwoord het gaat gelukkig goed of ja ik ben ook trots op hem. En echt waar, elke cel in mijn lichaam staat achter die antwoorden maar, hoe gaat het met jou, en wat goed van jou, is een vraag of opmerking die zelden gemaakt wordt. Nee klopt, ik ben niet in afganistan, Irak, Bosnie of Libanon geweest, ik ben thuis met drie kinderen. Ook in het heden! Ik ga door, ik heb weinig keus. Ja, ik heb van defensie een zilver roosje gehad voor mijn inzet, de kinderen een kettinkje omdat ze tijd met hun papa hebben moeten missen.
Ik en mijn kinderen hebben duur betaald.
Tijdens de uitzending kreeg je een tijdschrift en een telefoonnummer, tussendoor een thuisfrontdag. Na de uitzending niks, helemaal niks, je red je maar met je veteraan. Zelfs al bel je voor hulp was je eigenlijk geen partij. De veteraan moet zelf bellen. Als de veteraan dat niet doet komt er dus geen hulp. Dit zou op dit moment allemaal goed geregeld zijn, maar hoor helaas nog steeds andere geluiden.
Ik heb geschreeuwd en geroepen voor Dennis en veteranen die dicht bij ons staan. Maar ben niet gehoord!!!! Mijn kinderen hebben schade opgelopen, mijn sociale contacten ben ik kwijt, mijn carriere heb ik op moeten geven.Â
Opgeven was een makkelijke optie geweest. Kinderen onder de arm en weg maar ik koos te vechten. Vechten voor mijn vent, vechten voor mijn gezin. De frustratie, verdriet en verliezen die ik heb moeten incasseren worden niet gehoord. Ik ben op uitzending...
Ik heb gezorgd, geluisterd, gedragen en geregeld maar altijd de vraag hoe gaat het met Dennis.
Nee joh ik red me wel...