Ik was 9 jaar toen mijn vader weg ging, en ben nu 18 jaar, er over praten is en blijft moeilijk. Als ik naar iemand luisterde was het wel mijn vader. Waarom omdat ik een kind was wat het beter deed op duidelijkheid. Mijn moeder is nou eenmaal wat minder streng. Daardoor had ik hem net wat meer nodig, hij was/is streng maar ook erg lief waardoor ik mijn gevoel bij hem juist wat makkelijker toon. Ik ging hem missen, hoeveel iedereen ook zijn best deed ik miste mijn maatje. Daarbij waren de berichten uit Afghanistan best heel eng als je weet dat daar je papa is.
Ik dat meisje van 9 wilde niet dat hij daar was, maar gewoon thuis. Bij ons want ik had hem nodig........ Tijdens de uitzending hebben we het fijn gehad met mekaar en zorgde iedereen voor veel afleiding. Maar in je bed lig je alleen en dacht ik er veel aan. Ik was bang maar durfde dat niet te zeggen want iedereen had wel een beetje verdriet.
En huilen deed ik alleen bij papa...........
Deze ketting heb ik gehad van mijn vader tijdens de uitzending, en draag hem nog vaak.