Mariska
En dan word ik weer stil. Waarom?? Omdat ik Dennis de ruimte gun. De ruimte voor zijn verhaal. Laatst kreeg ik een app waarin stond, je bent bezig je eigen ruimte in te nemen en dat is goed.
Het is niet alleen goed maar zeker ook noodzakelijk want ik ben er ook nog en ik heb ook een verhaal.....
die van mij hangt samen met die van Dennis en andersom. Wij zijn op dit moment aangekomen omdat ik mezelf aan de zijlijn heb gezet. Ik heb niks gevraagd, ik heb gezorgd. Vaak in mijn eentje. Uit schaamte of onbegrip.
Het is voor mij ongeveer 2 jaar geleden dat ik een buitenstaander vertelde hoe ik leef. Want de vraag blijft elke keer weer, wie snapt dit en hoe leg je dit uit. Zelfs mensen die dichterbij staan kunnen het denk ik nog geen eens helemaal bevatten. Ik kook, ik was, ben psycholoog, doe de administratie, regel alles voor de kinderen, zet de kliko's buiten en houd Dennis in de gaten. Daarbij werk ik. Alles met liefde maar zwaar is het wel. Als je na een werkdag van 9 uur thuis komt, vooraf al gekookt had voor het gezin, ruim ik op en regel ik wat nodig is. Vind ik mijn jongste na mijn betaalde baan, in bed zonder pyjama met de gordijnen open en zonder gepoetste tanden. Hier is geen opzet in spel, Dennis denkt er gewoon niet aan..... ja zo simpel is het en ook hij zou het graag anders zien.
Dennis wil mij ook steunen en probeert dat op zijn eigen lieve manier maar de praktische kant van het leven is mijn ding. Dat kan Dennis niet MEER. We nemen nu stapjes om hier verandering in te brengen maar snel gaat het niet.
Ik had mijn koffers kunnen pakken, ik had eerder hulp kunnen forceren, ik had mijn handen in de lucht kunnen gooien maar, nee ook ik hanteer het motto de dood of de gladiolen.
We doen het samen en gaan het redden....
De lol die wij samen in het bejaardentehuis kunnen hebben met rollators en rolstoelen wil ik niet missen.