Mariska
Dennis is aangekomen op kamp Holland, hij is twee weken eerder vertrokken als de rest van zijn club voor de overdracht. Op dat moment zijn er 14 man die ook van de zelfde eenheid afkomen, hij kent ze dus goed. dag twee zou hij mischien met hun de poort uitgaan maar er werd anders besloten. hij bleef op de base, in de OPS vanwaar beslissingen en radio contact met de eenheid werd gehouden. Bij deze trip ging het mis ze reden op een IED (bermbom), verschillende gewonden waarvan 1 ernstig. Dit was dag drie voor ons, het verhaal erachter heb ik later pas vernomen. Maar de eerste keer schrikken was een feit ook de kinderen hiervan afschermen was niet mogelijk de volgende dag op school zouden ze het anders toch wel horen. Wat tranen gelaten en van binnen gehoopt dat de jongens er bovenop zouden komen. De wereld stond ff stil.......
Maar kinderen moeten eten onder de douche en naar bed. Dus de wereld draait door maar ik ging er als een automatische pilot in mee. Mijn gedachtes waren niet thuis die waren bij Dennis, bij de jongens daar, bij de familie van de gewonden maar ook bij de club van Dennis en hun familie die over een kleine twee weken gingen vertrekken. Laat na dit nieuws elkaar maar eens los, Dennis was er al en ik moest door PUNT.
De volgende dag toch maar ff mee naar school de juf en meester inlichten zodat er een oogje op de meiden werd gehouden, de eerste lieve, maar ook gewoon nieuwsgierige mensen die je aanspreken, NU niet ik wil naar huis de muziek aan en ff een stevig potje huilen of lekker knuffelen met de kleinste zodat ik om 12:00 mijn rug weer recht heb met een lach op mijn gezicht voor de meiden.
En nu hopen dat Dennis contact op kan nemen. De mail staat open en msn aan.