Dennis
De periode buiten de base was mijn hoogte punt in mijn loopbaan. Ik ben pas 42 maar geloof niet dat ik nog een werkgever tegenkom die mij een vergelijkbare uitdaging kan bieden. Onze situatie heeft echter maar voor een klein deel te maken met de tijd die ik met 69 buiten de poort van Kamp Holland heb doorgebracht.
De grote strijd vond plaats op Kamp Holland zelf. De compound waar je in alle rust moet kunnen voorbereiden of ontspannen. Er heerste een hele onprettige sfeer tussen de staf van het infanterie bataljon en ons "charismatisch" leider. Wij, verkenners, werden door betrokkene neergezet als de mannen die het grote verschil gingen maken en dat de rest er geen verstand van had. Dit door een man die zelf geen kaas gegeten had van verkenning, niet gehinderd door enig tactisch inzicht en in mijn 1ste week bij onze voorgangers heeft verzaakt op het moment dat hij er moest staan. Er ontstond een onprettige sfeer die zijn uitwerking had op onze opdrachten, op de wijze waarop wij op het kamp behandeld werden.
Gedurende de uitzending heeft betrokkene op meerdere momenten laten zien zijn taak niet aan te kunnen, geen leiderschap te bezitten en een schande was voor zijn eenheid. De man waar wij van op aan moesten kunnen...
Ik heb een uitgesproken mening over leiderschap. Die had ik toen en die heb ik nu nog meer. Ik wil het doel van mijn commandant weten, welke middelen ik heb en hoeveel tijd. Ik zal er alles aan doen het doel te behalen en de prijs die ik er voor betaal mag hoog zijn. In het verleden had ik commandanten waar je voor door het vuur ging, nu zat ik in Afghanistan met een gevulde koek.
Ik voelde me verantwoordelijk voor de kerels van 69 en de prestatie van onze commandant mocht geen uitwerking hebben op het welzijn van die mannen.
Dit betekende vele uren voorbereiding extra. Alles moet kloppen.
Op bepaald moment is de moed me in de schoenen gezakt en begon mijn lontje te halveren. Ik ging nog steeds voor goud met 69 en alles wat daar niet bij hoorde mocht afrotten. Het halve lontje werd naarmate de tijd verstreek alleen maar korter.
Rot allemaal maar op. Staat het je niet aan, leer ik je een nieuw woordenboek en je rang boeit me geen reet. Ik ben van mezelf al vrij bot maar het kon altijd botter kwam ik achter.
Met dit gevoel kwam ook nog een ander gevoel. Ik raakte er van overtuigd dat ik niet heelhuids thuis zou komen. Ik wist het zeker, er ligt ergens een IED met mijn naam erop. In plaats van angstig in een hoekje te kruipen werd het de dood of de gladiolen. Geen olympische gedachte, vol gas vooruit. Praten over mijn gevoel heb ik toen niet gedaan, je bent toch geen mietje? Wel ouwehoeren over andere... aanstellers.
Ik heb hiermee gefaald als onderofficier, als baasje van mijn kerels. Met mijn houding heb ik de deur dichtgegooid voor hen die wel hun hart wilde luchten. Voor degene die met mij door het vuur gingen.
Onzin? Walk a Mile in my shoes.
Ik weet inmiddels dat er maar bitter weinig leiders zijn die echt weten waar het om draait. Het einddoel is bijzaak, hoe je het bereikt is waar het om draait.
Toen wij nog 2 weken te gaan hadden mocht onze "commandant" naar huis. Zijn periode zat er op. Zijn aflossing was een bekende van de eenheid. Een oud commandant van onze eenheid in Nederland. Het kwaad was al geschied maar wat een verademing.
Ergens in mijn hoofd had ik mijn besluit misschien al genomen. Nog een uitzending op deze manier ging hem niet worden. De wijze waarop ik de laatste periode heb geacteerd en de denkwijze die ik op bepaald moment had maakte dat ik mezelf een diagnose had toegekend,
dienst ongeschikt.