Mariska
Ik had me voorgenomen om uit te leggen hoe mijn kinderen het ervaren hebben. Dit kan niet als ik niet uitleg onder welke spanningsboog ze stonden.
Dag 3 is er een ernstig incident geweest waarbij het onmogelijk was om een 9 en 11 jarige daar voor af te sluiten dus je houdt het bespreekbaar. Huilt er samen om en probeert hun de ruimte te geven dat ze zich op wat voor manier dan ook maar kunnen uiten maar de angst zit erin!!!
Ooit een slecht nieuws bericht gehad dat je niet weet of iemand het overleeft? Ik wel een waarin je het gevoel hebt iemand misschien nog maar een beperkte tijd bij je te hebben. Op dat moment kon ik handelen en deed wat mijn hart me ingaf. Dit gevoel is alles omvattend.....
Nu ben je 9 en 11, dus niet volwassen en heb je die angst ook. Niet een uur, niet een dag maar weken tot maanden achtereen. En handelen kan je niet. Je moet wachten en hopen dat papa je wel weer optilt in augustus. Kinderen gaan door met spelen, rennen en maken plezier. Roepen of huilen maar heel af en toe, want ja mama heeft het ook moeilijk.
De eerste verjaardag wordt gevierd zonder papa. We maken er een feest van en zorgen dat het huis vol zit om de lege stoel enigszins te camoufleren (wat niet lukt). De oudste wordt 12 op naar verjaardag 2, de jongste wordt 3 ook die dag worstelen we door en maken een feestje. We zijn over de helft!! Het einde van de uitzending is in zicht. En dan verjaardag nummer 3. We gaan weer ons best doen. De middelste wordt 10. Ook hier weer het huis vol en maximale afleiding. We gaan aan de taart en dan.....papa belt. De telefoon wordt aan de jarige gegeven. Waarop ze niks anders meer kan dan intens huilen. Ze knapt, de spanning en het gemis is te groot. Ze kan en wil hem niet spreken. Op dat moment een klein meisje om je middel en een papa die het even niet meer weet.....we bellen later schat en hoor zijn verdriet.
HELP! Ik word misselijk van emotie. Verschillende mensen beginnen ook te huilen. Gesmoord zeg ik nog, kom op mensen we moeten er een feestje van maken, en knuffel de middelste tot ik haar weer rustig voel worden en zeg we bellen papa later wel even. De oudste krijgt een knuffel van mijn vriendinnetje en de kleinste brabbelt door en is gefocust op taart. Deze jonge dame van 10 was soms opstandig heel soms verdrietig. Maar al die tijd doodsbang............
Tegenwoordig is er meer ondersteuning voor het thuisfront. Ik deed wat ik kon, was niet opgeleid als maatschappelijk werker en kon niet inschatten dat het zo een impact had op 1 van de 3. Elk kind is anders. Ook zij heeft haar weg bewandeld en kan sinds 2 jaar er weer redelijk ontspannen over praten.
...zo trots op alle drie.