Mariska
Dit verhaal staat al lang in mijn notities maar na lang twijfelen plaats ik het wel of niet! Bij deze het antwoordt Ja dus, de waarheid mag verteld worden.
Ik weet, mijn verhalen zijn zeker niet zo spannend als die van Dennis. Ook ben ik geen veteraan en heb ik geen schade opgelopen, gerelateerd aan een uitzending. Of toch wel?
Nee, ik ben gewoon een vrouw van een veteraan en een moeder van drie kinderen. Op deze pagina probeer ik mijn ruimte op te eisen. Waarom? Omdat ik hem verdien maar boven alles om andere te laten zien dat ze niet alleen zijn.
Ik ben de gene die in stilte de kar doorgetrokken heeft terwijl andere hem los lieten. Ik heb niet geklaagd, het was gewoon mijn taak. Dennis had de zijne gedaan en is net zo goed knokkende voor onze toekomst.
Voor Defensie ben ik de allergoedkoopste hulpverlener. De gene die signaleert. De gene die zorgt. Voor de mensen om ons heen ben ik hoofdzakelijk die sterke vrouw met een iets te grote mond. Mijn houding, mijn bescherming.
Klopt allemaal maar Jezus, wat zou ik graag het vertrouwen willen hebben dat ik het los kan laten. Of nog veel liever, dat het stopt, dat het klaar is, dat het hier thuis weer "normaal" is. Dat ik even mag vallen. Nee, dat gaat niet. Zelfs als ik in het ziekenhuis lig regel ik nog de opvang van de jongste. Houd ik de bankrekening in de gaten. Zelfs Defensie verwacht dat ik dan nog wel even wat zaken regel omtrent een stukje nazorg.
Ik wil kunnen dansen in de regen, rollen in de sneeuw, kastelen bouwen op het strand. Ik wil kunnen zijn wie IK ben. Maar mijn ruimte laat op zich wachten.
Want het is al snel een klaagzang als je er niet een spannend verhaal tussen door kan gooien. En ja, de interesse ligt nu eenmaal bij de veteraan. Daar ligt die van mij ook maar wat zijn er een hoop stoere vrouwen EN mannen die er voor zorgen dat die veteraan vooruit komt en weer blijft staan.
Bij deze heb ik ook een oorlogs verhaal, waar gebeurd en onze realiteit.
Op het moment dat Dennis uit zijn vel springt vliegt hij richting poppetje 1, 2 of 3. Ik spring dan net zo hard op. Al moet ik over tafels en stoelen ik sta er sneller tussen als dat Dennis het poppetje bereikt. Hij raakt nooit iemand aan maar dat maakt het niet minder beangstigend. Ik maak me groot, maak mijn rug recht en kalmeer Dennis.
Op dat moment overzie ik de situatie en komen mijn tricks and tools te voorschijn. Ruimtes in huis worden gevuld. De 1 op de bank, de ander in een slaapkamer. In een andere ruimte de overige. Even uit de buurt. Ruimte om orde op zaken te stellen.
Dan begin ik. Waar is de emotie het hoogst? Daar gaan we eerst naar toe en zo werk ik het rijtje af, waarin ik soms van poppetje 1 naar poppetje 3 schiet om poppetje 4 nog even te troosten. Dit kost soms een half uur maar vaak stukken langer. Ik raak hierdoor emotioneel uitgeput maar ga door.
Mijn gevoelens doen er niet toe. Dit is crisismanagement. Ik praat en praat en daarna zoek ik naar een oplossing om het de volgende keer te voorkomen. Hierin worden soms 2 poppetjes verplicht tegenover elkaar gezet. Praten met elkaar, punt uit. Soms een verplichte knuffel. Soms krijg ik het zelfs voor elkaar om uiteindelijk iets leuks met z'n allen te gaan doen, zover dat gaat. lach op mijn gezicht en door.
Als iedereen weer enigzins ontspannen is laat ik stiekem een traan... Ik ben geen hulpverlener... Ik ben ik
Heb in ieder geval de opleiding niet meer nodig, iemand nog een vacature? 
😉
NOTE: Bovenstaand is voor ons gelukkig steeds meer uitzondering maar voor vele een realiteit.