Dennis
Ik kan niet het exacte moment aangeven waarop voor mij de druppel was dat ik mij door defensie belazerd voelde. Ik hou het op een opeenstapeling van feiten die mij heeft doen besluiten afstand te nemen van het uniform. Ik ga bij een baas voor goud maar als ik na iedere prestatie een plak stront in mijn nek krijg gaat dat kaarsje op een moment ineens uit. Noem het de bekende druppel. In Afhanistan heb ik de laatste periode gedraaid op autopilot. Nadat we, als complete groep geland waren op Eindhoven AirPort hebben we elkaar net voor het weerzien met de familie nog de hand geschud en heb ik iedere vent bedankt voor zijn geweldige inzet.
De schuifdeuren gaan open en kijk recht in de ogen van mijn kinderen en vrouw. Emoties schieten de pan uit. We vallen elkaar in de armen. Het is een groot tranendal. Mijn armen lijken 2 meter lang, wil ze alle 4 tegelijk vastpakken. Een goede vriend is er ook en na enkele minuten zie ik ook mijn vader, met een trotse blik, staan, fantastisch.
Ik ben weer thuis...dacht ik...
Wat volgde is een periode van roze wolken. Weerzien met familie en vrienden, vriezer vol met Ben & Jerry's cookiedough en vooral mijn gezin. Het malen, peinzen en wat als gedachtes kwamen echter snel om de hoek kijken. Na 2 weken zou ik me weer melden op de kazerne. Het was begin September, 2008.
Wekker melde om 05:30 weer reveille en het groene pak lag weer gereed om aan te trekken. Tijdens het aankleden werd ik compleet beroerd bij de gedachte om vandaag tekst en uitleg te moeten geven bij mijn eigen eenheid. Wat moest ik zeggen? Ging top! Geweldig georganiseerd. Graag volgende keer een plaatsje naast het raam! De waarheid kreeg ik mijn bek niet uit.
Ik besloot in burger te gaan om even mijn gezicht vlug te laten zien en zo snel mogelijk weer huiswaarts te gaan.
Het ontvangst van directe collega's binnen mijn eenheid was hartelijk. Een groot deel was zelf ook in Afghanistan geweest. De korte gesprekken met eenieder waren oppervlakkig. Het hoe en wat liet ik achterwege. Mijn eigen kerels hadden allemaal nog verlof. Het enige waar ik aan dacht is wegwezen. Ik heb al mijn openstaande uren opgenomen en gezegd prettige kerst. In de periode die volgde ben ik een paar keer naar de kazerne geweest maar het beroerde gevoel bleef opkomen zodra ik in de buurt van de kazerne kwam. Tijdens de bezoeken deed het me goed de jongens weer even te zien.
Een collega gaf aan dat de gevechtsinsigne was aangevraagd voor ons. Deze insigne wordt toegekend aan militairen die daadwerkelijk gevechtshandelingen hebben ondergaan en vuurcontact hebben gehad. Dit insigne betekend meer voor mij dan ieder ander stuk onderscheiding. Dit insigne zou voor mij de erkenning zijn dat ik mijn taak volbracht had, ook naar buiten.
Enkele weken later kreeg ik te horen dat de jongens hun insigne toegewezen hadden gekregen. De mijne was afgewezen.
De druppel die de emmer deed overlopen. Iedere voetpatrouille had ik geleid, ieder incident heb ik tussen de mannen gestaan en leiding gegeven en na terugkomst op het kamp als eenieder lag te ontspannen was ik bezig met rapportages of de volgende opdracht. Ik had geen recht op het insigne.
Het mes tijdens de uitzending recht in de rug en nu werd het zelfde mes een kwartslag gedraaid.
Ik heb mijn ontslag ingediend, compleet naar de klote.
Een oproep voor de nazorg na uitzending heb ik nooit ontvangen.
Wel 3x een enquete formulier ingevuld. De laatste vraag was bij iedere versie het zelfde. Heeft u behoefte aan nazorg? Ja! Een reactie hierop hebben we nooit ontvangen. Nadat Mariska een schreeuw om hulp heeft gedaan binnen defensie werd er niet gereageerd.
In 2010, 2 jaar na uitzending, ging het niet langer en kon ik niet anders als erkennen dat ik alleen fysiek terug gekomen was. In mijn hoofd was ik nog steeds op uitzending. Wat als..., waarom had...en hoe konden ze.
Bij defensie bleven de deuren dicht. Achteraf wisten wij misschien niet welke deur open te trappen. Het zijn er zoveel maar ook de info hierover bleef uit.
Mariska had op een gegeven moment contact gezocht met "de basis". Een organisatie van maatschappelijk werkers gericht op veteranen. Mariska had zich er volledig in vastgebeten en naast mij draaide ze het gezin, de financiën en probeerde het sociale netwerk in stand te houden. Zonder haar ongelofelijke inzet waren we nooit op het punt gekomen waar we nu zijn.
Uitzonderlijk vrouwtje heb ik. Klopt, alleen helaas niet de enige.
Daar waar de veteraan thuiskomt is het voor de partner onduidelijk wanneer die van hem/ haar gaat eindigen. Hoeveel zitten er in deze situatie?
In de jaren na de uitzending bleef het contact met mijn buddy zeer intens. Ook bij hem zag ik het falen in de nazorg. In zijn situatie 10x erger als bij mij. Tot het schofterige aan toe.
Ik ben zelf weg gegaan bij defensie, ik heb defensie vervloekt. Maakt dat dat ik geen recht heb op nazorg vanuit de organisatie? Is nazorg vanuit de organisatie alleen mogelijk als je een uniform draagt? Had je maar niet weg moeten gaan punt.
Die partner of ouder die thuis zit is net zo'n essentieel onderdeel van de veteraan als de veteraan zelf. Die ziet de veteraan thuis op de bank of vind hem in een hoek op zolder. Die partner of ouder ziet welk effect het heeft op de kinderen en zet alle zeilen bij om het gezin te redden. Die partner heeft een eigen uitzending.
Als die partner de grens trekt bij de organisatie is ze een zeikwijf en denkt ze niet in het belang van de militair.
Ik ben er van overtuigd dat er gevallen zijn waarbij de veteraan wel zijn weg heeft gevonden in de nazorg binnen de organisatie. Ik zie helaas meer gevallen waarbij dit niet het geval is. Of je nou in Srebrenica, Afghanistan, Bosnië, Korea, Libanon, of Cyprus bent geweest. Of je verkenner, infanterist, luchtmachtkok of logistiek marineman was. Of de partner 4 maanden alleen was of 6. Of de veteraan actief is of ontslag heeft genomen. Alle rechten moeten gelijk zijn. Er mogen geen voorwaardes verbonden zijn aan nazorg.