Mariska
Nu even een stukje over het heden. Wij hebben, afgelopen jaren, wat af gebokst, waarin ik meestal vooraan stond om eventuele hobbels of gebeurtenissen op te vangen zodat Dennis, de kinderen maar ook mensen om ons heen er zo min mogelijk mee belast werden. Dit heeft een hoge tol van mezelf geëist. Alle ballen in de lucht houden maar als er 1 valt vallen ze vaak allemaal.
Mijn lichaam is de afgelopen twee jaar behoorlijk gaan protesteren en dit heeft geresulteerd in vier operatie's. Ondanks dat, altijd weer door want wat als ik niet meer voorwaarts ga, wie vangt de ballen dan? Door de operatie's ben ik nu uiteindelijk mijn baan kwijt. Net nadat ik een half jaar geleden het lef heb gehad om een overstap te maken naar een andere werkgever. Ik wilde er een uitdaging voor mij persoonlijk bij omdat ik al zoveel heb laten schieten de afgelopen jaren.....
De baan die ik hiervoor had was super maar miste net dat stapje extra. Kan mezelf voor mijn kop slaan want achteraf was het ook mijn oplaadpunt een plek waar ik Mariska kon zijn met te lieve collega's. Ik had mijn uitdaging beter ergens anders uit kunnen halen. Bijvoorbeeld het verder opruimen van de puinhoop die er de afgelopen 8 jaar is ontstaan.
Nu zit ik thuis te wachten op het moment dat mijn lichaam weer mee werkt maar tot dat moment heb ik de tijd en verplichte rust om dingen op een rijtje te zetten en een begin te maken met de puinhoop. Voorwaarts mars maar half tempo deze keer.....En ja Dennis hoopt dat hij ook weer aan kan sluiten nu hij wat meer rust heeft, overgooien is toch gezelliger.