Dennis
Binnen eenheid 69 heerste een gezonde kameraadschap. Een sterk team die elkaar prima aanvult. We werden aangevuld met 6 man van de genie, 6 man mariniers voor de vuursteun en 3 man om radioverkeer uit te luisteren. Totaal 40 man. 5 maanden aangewezen op elkaar. Gedurende de gehele periode nagenoeg geen opgetogen woord. Iedere vent was een aanvulling op de ander.
Een van onze belangrijkste aanvullingen was nr 41. Onze tolk.
Een doorsnee tolk vertaald. Daar wordt hij voor betaald. Wij waren gezegend met een niet zo doorsnee tolk. Onze tolk had ballen. Onze tolk kreeg een lijk nog aan het praten. Voelde als er iets niet klopte. Wist als iemand niet de waarheid vertelde en niet geheel onbelangrijk, de enige lokale tolk die bewapend was. Als wij naar de heavy weapon range gingen op de buitenring van het kamp ging hij mee. Onze tolk zat bij mij op het voertuig en hij kon met ieder wapen welke we aan boord hadden overweg. Altijd handig die extra paar handen.
Onze tolk had al een aardige bagage. In het verleden vertaald voor Amerikaanse special forces, waar hij naar eigen zeggen als een hond werd behandeld. Bij de Nederlanders voelde hij zich gerespecteerd. In 1ste instantie werd hij ingezet bij het korps commando troepen. Nadat deze tijdelijk het gebied verlieten werd hij gekoppeld aan 69. Hij was bekend met vuurcontact en met het incident met onze voorgangers was hij ook betrokken. Wekelijks vroeg hij me naar de status van de gewonde. Hij kende de klappen van de zweep.
Achteraf gezien was hij de 1ste die in de gaten had dat ik mezelf begon te verliezen.
We hadden een rit van Kandahar naar Tarin Kowt. De taak was het begeleiden van Franse troepen die vers aangekomen waren in Afghanistan. Het werd een frustrerende ellenlange rit met veel wachten op plaatsen waar je dat absoluut niet wilde. De frustratie had grotendeels te maken met het feit dat we voorgaande rit vanuit Kandahar in een hinderlaag waren gereden waarbij we 5,5 uur non stop vuurcontact hadden gehad. We wilde gewoon door. De omgeving gaf weinig ruimte voor dekking.
Mijn irritatie en zorg om de situatie nam met de minuut toe en bereikte zijn hoogtepunt toen ik vanuit ons laatste voertuig de melding kreeg dat een Afghaan langs de weg een snijdende beweging langs de keel maakte in de richting van mijn kerels. Ik dacht dat ik gek werd. Ik stopte en zei onze tolk mee te komen en ging in de looppas naar de locatie waar de Afghaan zich bevond. Nadat ik de Afghaan in het zicht had, hij was met nog een persoon, en hij mij ook zag aankomen trok ik mijn glock (pistool) uit mijn holster. Ik gaf onze tolk de opdracht alles wat ik ging zeggen letterlijk te vertalen zonder rekening te houden met politieke b#llsh!t. Nadat ik de man duidelijk had gemaakt hoe ik over hem, zijn hele familie en de hele t#ringzooi in zijn land dacht voelde ik de enorme drang om mijn pistool te gebruiken. Ik zag de tolk, in zijn ooghoeken, richting onze voertuigen kijken en dat bracht me op een of andere manier bij zinnen. De tolk vroeg me of hij de 2 mannen weg mocht sturen. Ja, antwoordde ik maar ik wil ze alleen zien rennen. Nadat de 2 heren, waarvan ik overigens nog steeds van overtuigd ben dat het Taliban aanhangers waren, in een lichte draf uit het zicht verdwenen keken de tolk en ik elkaar aan. We had enough, no more zei hij. Ik zag de traanglinsters in zijn ogen. Voor mezelf gooide ik het op de situatie van die dag maar hij had gelijk.
Zonder dat ik het zelf, of mijn kerels, wist had ik mezelf al verloren.
Enkele dagen na dit incident kwam de tolk naar me toe. Hij kon het niet meer opbrengen om de poort uit te gaan. De jaren achtereen van patrouilles, vuurcontacten en met name het incident met onze voorgangers hadden hem gebroken. Normalerwijs zou ik een tolk bedanken en retour sturen naar de tolkenbegeleiding maar hem niet. Hij had veel betekent voor onze voorgangers en ons. Via via kon hij aan de slag in een rustige functie op het kamp als begeleider van Afghaanse militairen.
We hebben nog cadeaus uitgewisseld voor elkaars gezin. De dag voordat ik het gebied uitging zocht ik hem nog op. Keep in mind, home is still the same. Don't expect all people to understand was zijn laatste boodschap. Jaja vriend blablabla. Take care en bedankt voor je inzet.
Hoe had hij het achteraf bij het juiste eind.
Alam, vriend. Hoop dat je gezond bent.